5 tys. cudzoziemców w 2017 r. złożyło w Polsce wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej
Większość – 3,5 tys. wniosków, złożyli obywatele Rosji. Warunki nadania jednej z form ochrony międzynarodowej spełniało w sumie 520 osób – głównie obywatele Ukrainy. Cudzoziemcowi udziela się ochrony międzynarodowej jeśli w jego kraju pochodzenia grozi mu prześladowanie lub rzeczywiste ryzyko utraty życia czy zdrowia. Kwestie te reguluje w Polsce ustawa o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP.
W ubiegłym roku najwięcej wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w Polsce złożyli obywatele Rosji (70 proc.), Ukrainy (13 proc.) oraz Tadżykistanu (3 proc.). Nieco ponad połowa cudzoziemców (57 proc.) złożyła wnioski po raz pierwszy. Jeden wniosek obejmował średnio 2 osoby, natomiast w przypadku obywateli Rosji – 3 osoby. Blisko połowę cudzoziemców objętych wnioskami stanowiły dzieci.
W 2017 r. warunki nadania ochrony międzynarodowej spełniało 520 cudzoziemców. Najwięcej decyzji pozytywnych otrzymali obywatele: Ukrainy (276 osób), Rosji (87 os.) oraz Tadżykistanu (35 os.). Ponadto, 227 cudzoziemców otrzymało zgodę na pobyt tolerowany lub ze względów humanitarnych (tzw. ochrona krajowa).
W ubiegłym roku decyzje negatywne otrzymało 2,1 tys. cudzoziemców, a 3 tys. postępowań zostało umorzonych (53 proc.). Sprawy są umarzane w sytuacji gdy cudzoziemiec nie był zainteresowany kontynuowaniem procedury w Polsce i opuścił kraj (najczęściej udając się do państw Europy Zachodniej). Prawie 80 proc. umorzeń dotyczyło wnioskodawców z Rosji.
Zgodnie z prawem cudzoziemiec nie może opuszczać kraju, w którym złożył wniosek o ochronę międzynarodową (do czasu wydania decyzji). Jeśli to zrobi może zostać do niego zawrócony. W ubiegłym roku do Polski przekazano 1,4 tys. cudzoziemców, którzy wyjechali do krajów Europy Zachodniej (głównie Niemiec) przed rozpatrzeniem ich wniosków. Kwestie te reguluje tzw. rozporządzenie dublińskie (ustanawiające kryteria określania, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o ochronę).
Procedura ubiegania się o ochronę międzynarodową w Polsce rozpoczyna się od złożenia stosownego wniosku w jednostce Straży Granicznej. Funkcjonariusze przeprowadzają wstępne procedury m.in. w zakresie bezpieczeństwa – sprawdzenie danych cudzoziemca i pobranie odcisków palców. Każdy wniosek jest rozpatrywany indywidualnie przez Urząd do Spraw Cudzoziemców, który szczegółowo analizuje poszczególne sprawy w celu sprawdzenia czy danej osobie należy udzielić ochrony.
Podczas trwania procedury cudzoziemcy są objęci pomocą socjalną (m.in. zakwaterowanie, wyżywienie, opieka zdrowotna) zapewnianą przez Urząd do Spraw Cudzoziemców oraz działaniami edukacyjnymi (m.in. nauka języka polskiego, kursy informacyjne). Mają oni do wyboru pobyt w ośrodku lub samodzielne utrzymanie się (poza ośrodkami) przy pomocy finansowej otrzymywanej od UdSC.
W ubiegłym roku najwięcej wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w Polsce złożyli obywatele Rosji (70 proc.), Ukrainy (13 proc.) oraz Tadżykistanu (3 proc.). Nieco ponad połowa cudzoziemców (57 proc.) złożyła wnioski po raz pierwszy. Jeden wniosek obejmował średnio 2 osoby, natomiast w przypadku obywateli Rosji – 3 osoby. Blisko połowę cudzoziemców objętych wnioskami stanowiły dzieci.
W 2017 r. warunki nadania ochrony międzynarodowej spełniało 520 cudzoziemców. Najwięcej decyzji pozytywnych otrzymali obywatele: Ukrainy (276 osób), Rosji (87 os.) oraz Tadżykistanu (35 os.). Ponadto, 227 cudzoziemców otrzymało zgodę na pobyt tolerowany lub ze względów humanitarnych (tzw. ochrona krajowa).
W ubiegłym roku decyzje negatywne otrzymało 2,1 tys. cudzoziemców, a 3 tys. postępowań zostało umorzonych (53 proc.). Sprawy są umarzane w sytuacji gdy cudzoziemiec nie był zainteresowany kontynuowaniem procedury w Polsce i opuścił kraj (najczęściej udając się do państw Europy Zachodniej). Prawie 80 proc. umorzeń dotyczyło wnioskodawców z Rosji.
Zgodnie z prawem cudzoziemiec nie może opuszczać kraju, w którym złożył wniosek o ochronę międzynarodową (do czasu wydania decyzji). Jeśli to zrobi może zostać do niego zawrócony. W ubiegłym roku do Polski przekazano 1,4 tys. cudzoziemców, którzy wyjechali do krajów Europy Zachodniej (głównie Niemiec) przed rozpatrzeniem ich wniosków. Kwestie te reguluje tzw. rozporządzenie dublińskie (ustanawiające kryteria określania, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o ochronę).
Procedura ubiegania się o ochronę międzynarodową w Polsce rozpoczyna się od złożenia stosownego wniosku w jednostce Straży Granicznej. Funkcjonariusze przeprowadzają wstępne procedury m.in. w zakresie bezpieczeństwa – sprawdzenie danych cudzoziemca i pobranie odcisków palców. Każdy wniosek jest rozpatrywany indywidualnie przez Urząd do Spraw Cudzoziemców, który szczegółowo analizuje poszczególne sprawy w celu sprawdzenia czy danej osobie należy udzielić ochrony.
Podczas trwania procedury cudzoziemcy są objęci pomocą socjalną (m.in. zakwaterowanie, wyżywienie, opieka zdrowotna) zapewnianą przez Urząd do Spraw Cudzoziemców oraz działaniami edukacyjnymi (m.in. nauka języka polskiego, kursy informacyjne). Mają oni do wyboru pobyt w ośrodku lub samodzielne utrzymanie się (poza ośrodkami) przy pomocy finansowej otrzymywanej od UdSC.
